Agnieszka Ciesla
17 grudnia odbyło się w Warszawie wydarzenie promujące wyniki projektu: BIG Game Building Inclusive Environments for all Generations. Organizatorem była Fundacja Mimo Wieku, zaś udział wzięli studenci kierunku gospodarka przestrzenna Politechniki Warszawskiej (8 osób), seniorzy współpracujący z Centrum Aktywności Międzypokoleniowej (3) oraz edukatrorka z tegoż centrum. W trakcie spotkania przetestowaliśmy metodykę warsztatów BIG Game opracowaną w ramach projektu. Wśród uczestników istniała duża rozpiętość wiekowa: od 20-25 lat, dwie osoby 40 kilkuletnie i 3 powyżej 60 roku życia. Na początku wprowadziliśmy tzw. ice-breaker – uczestnicy zostali podzieleni w pary i opowiedzieli sobie nawzajem kim są, a także co chcieliby zabrać na bezludną wyspę. Następnie druga osoba z pary opowiedziała o tym na forum. Zostało to bardzo dobrze odebrane, grupa mimo dużej liczebności szybko się zintegrowała.
W trakcie warsztatów przyjrzeliśmy się wyzwaniom i problemom przed jakimi stoją dwie postacie gry: Peter – nastolatek i Ewa chorująca na demencję. Wszyscy uczestnicy doświadczyli etapu dorastania i bycia nastolatkiem. Ze względu na inny czas tego procesu ich doświadczenia się różniły, ale też było sporo podobieństw. Rozmowa była bardzo otwarta, jedna z seniorek zapoczątkowała temat edukacji seksualnej, która w jej okresie bycia nastolatką nie istniała. Młodsi uczestnicy również dostrzegli deficyty w tym zakresie. Rozmawialiśmy także o transpłciowości i problemach związanych z identyfikacją płciową, które obecnie bardzo często występują wśród młodych ludzi. Konkluzja była taka, że mimo postępu technologicznego i nieograniczonego dostępu do informacji, edukacja seksualna w Polsce jest nadal niewystarczająca. W rozmowie zwróciliśmy także uwagę na brak wydzielonej przestrzeni w domu dla osoby nastoletniej oraz często trudne relacje z rodzeństwem, które mogą być skutkiem konieczności współdzielenia pokoju. Dwóch uczestników spotkania podkreśliło jednak, że są jedynakami i wiele by dało by jednak mieć rodzeństwo i móc mieć nawet takie relacje.
W drugiej części spotkania skupiliśmy się na demencji i wyzwaniach z nią związanych. Okazuje się, że niewiele osób miało z nią bezpośredni kontakt. Jedynie dwóch uczestników warsztatów podzieliło się swoimi doświadczeniami związanymi z opieką nad bliską osobą chorującą na demencję. Dlatego, bardzo pomocne okazały się scenki BIG Game pokazujące sytuacje z życia wzięte, które dotyczyły osoby dementywnej: Ewy i jej męża Joao. Ta część również była bardzo twórcza i kształcąca dla uczestników.
Czas warsztatów minął bardzo szybko, mimo, że trwały ponad 4 godziny. Uczestnicy bardzo chwalili tę formę edukacji, podobał im się bezpośredni kontakt z innymi oraz zwrócenie uwagi na różne życiowe wyzwania, które często pozostają tematem tabu. Umiejętność dostrzegania potrzeb innych to bowiem podstawa idei inkluzywności.